Als ouder kan je denken dat je kind ondankbaar is als je kind blijft vragen om nog meer cadeaus, nog meer snoep, etc. We kunnen ons schamen als ons kind zeurt met andere erbij. Het kan een gevoel geven alsof je kind de overhand heeft of zijn zin doordrijft. Soms hebben we het idee dat ze je als ouder aan het uitproberen zijn en wordt het een strijd. Of we krijgen het gevoel dat we tekort komen. Hoe dan ook meestal loopt het erop uit dat je kind in tranen is en jij als ouder boos en gefrustreerd bent.
Verlengen van het fijne gevoel
Zeuren is leuren met gevoel: het blije gevoel dat je kind voelde van het krijgen van cadeaus of snoep is weg aan het ebben, en hij/zij wilt dat gevoel weer terug. Hoe denkt je kind dat weer opnieuw te kunnen krijgen? Door te vragen om nóg meer snoep en cadeaus, want daar werd hij/zij tenslotte zo ontzettend blij van. Alleen kan hij/zij het nog niet op een sociaal geaccepteerde manier zeggen of vragen waardoor het zich uit in het herhalen van steeds dezelfde woorden of zin(nen). In wezen wilt je kind zich gewoon weer blij en gelukkig voelen en is hij/zij er toe in staat om daar om te vragen, wat ontzettend positief is. Kinderen vinden het net zoals volwassenen fijn om erkenning en begrip te krijgen in hun gevoel. Het zijn tenslotte ook gewoon mensen alleen dan in een nog kleiner formaat. De basis is hetzelfde. Iedereen wilt zich uiteindelijke blij voelen en de enige die daar voor kan zorgen is de persoon zelf.
ETR
In plaats van het af te kappen en het zeuren te zien als iets negatiefs, probeer er naar te kijken als dat je kind je iets duidelijk wilt maken of iets gewoon heel graag wilt. Betekent dit dat je overal maar in mee moet gaan en overal ja op moet zeggen? Absoluut niet, je kind heeft jou nodig om grenzen te stellen op een begripvolle manier en vooral informatie. Dit doe je door erkenning, troost en realiteit.
E: Erken je kind eerst in zijn/haar gevoel: “ik zie dat je boos bent omdat je geen snoep meer krijgt”of “Wat een fijn gevoel kreeg je van al die cadeaus, he? Ik zag het. En nu wordt dat fijne gevoel minder, klopt dat? Nou, dat is vervelend zeg!”
T: Geef daarna troost en begrip: “stom he, dat je geen snoepje meer krijgt, je wilde nog wel veel meer”of “zo jammer dat je alle cadeaus al hebt uitgepakt, je zou nog wel een willen hebben”. De kunst is het om lekker aan te dikken, des te meer voelt je kind zich begrepen en getroost.
R: En dan vertel je de realiteit: “je krijgt geen snoepje meer, je hebt al genoeg gehad”. Belangrijk is om de realiteit maar een keer heel duidelijk te zeggen, dan ga je weer terug naar erkenning en troost. Die kan je niet genoeg blijven benoemen. De realiteit herhaal je niet meer, die hebben ze echt gehoord en opgeslagen. Het is nu belangrijk dat je kind zich gezien en begrepen voelt. Het vraagt aandacht en tijd en oefenen. Je zult merken dat het meer ruimte geeft tussen jou en je kind en minder strijd.
Iedereen kan wel eens wat hulp gebruiken
0 Reacties